Wybrane modyfikacje polilaktydu (PLA) ze szczególnym uwzględnieniem procesu porowania

Katarzyna Janczak⁽¹⁾, Aneta Raszkowska-Kaczor⁽²⁾, Andrzej Stasiek⁽³⁾, Grażyna Dąbrowska⁽⁴⁾,

^(1-3) Instytut Inżynierii Materiałów Polimerowych i Barwników, ul. M. Skłodowskiej-Curie 55, 87-100 Toruń
⁽⁴⁾ Wydział Biologii i Ochrony Środowiska, Uniwersytet Mikołaja Kopernika, ul. Lwowska 1, 87-100 Toruń

STRESZCZENIE

Polilaktyd (PLA) jest jednym z najbardziej znanych polimerów biodegradowalnych na świecie. Znane są zalety, a także wady PLA, takie jak sztywność, kruchość czy mała elastyczność. W celu poprawy właściwości mechanicznych: udarności, elastyczności lub obniżenia kosztów związanych z przetwórstwem PLA prowadzi się różnego rodzaju modyfikacje tego tworzywa. Artykuł zawiera przegląd niektórych modyfikacji polilaktydu (obejmujących dodawanie różnego rodzaju napełniaczy, dzięki którym materiał ten zyskuje nowe zastosowanie, np. jako materiał bioaktywny czy izolacyjny, a także opis spieniania i sieciowania, które oprócz obniżenia kosztów, dają szansę na nowe zastosowania praktyczne.

Czytaj więcej: Wybrane modyfikacje polilaktydu (PLA) ze szczególnym uwzględnieniem procesu porowania

Hydrożelowe elektrolity alkaliczne PVA/E-412

Monika Osińska-Broniarz⁽¹⁾, Rafał Mańczak⁽¹⁾, Agnieszka Martyła⁽¹⁾, Robert Przekop⁽²⁾, Agnieszka Sierczyńska⁽¹⁾, Maciej Kopczyk⁽¹⁾

(1)    Instytut Metali Nieżelaznych Oddział w Poznaniu Centralne Laboratorium Akumulatorów i Ogniw ul. Forteczna 12 , 61-362 Poznań

(2)    Centrum Zaawansowanych Technologii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza, ul. Umultowska 89c, 61-614 Poznań, Polska

STRESZCZENIE

W artykule przedstawiono wyniki badań dotyczących możliwości wykorzystania metody sieciowania fizycznego do wytwarzania hydrożelowych elektrolitów alkalicznych na bazie biodegradowalnego polimeru, poli(alkoholu winylowego) (PVA), dodatku żelującego w postaci gumy guar (E-412, GG) oraz wodorotlenku potasu (KOH) w postaci membran do ogniw niklowo-wodorkowych (Ni-MH). Prowadzone działania pozwoliły na ustalenie optymalnego składu i metody wytwarzania hydrożelowych elektrolitów polimerowych w postaci membran z wykorzystaniem biodegradowalnego oligomeru o właściwościach żelujących jakim jest guma guar. Szczegółowa charakterystyka fizykochemiczna, dotycząca m.in. stabilności termicznej hydrożeli, ich zdolności do absorbcji fazy wodnej jak i wyznaczenie możliwości transportowych jonów pozwoliły na przygotowanie modelowych ogniw kieszeniowych w konstrukcji typu pouch i poddanie ich testom związanym z pracą w określonych warunkach i pod określonym obciążeniem. Podjęte próby wykorzystania gumy guar jako składnika hydrożelowych elektrolitów alkalicznych otworzyły nowe perspektywy badawcze i aplikacyjne dla materiałów jonoprzewodzących.

Czytaj więcej: Hydrożelowe elektrolity alkaliczne PVA/E-412

Zalety stosowania sferycznej krzemionki otrzymywanej za pomocą procesów zol-żel jako alternatywnego napełniacza kompozytów polipropylenowych

Agnieszka Martyła¹, Paulina Jakubowska², Monika Osińska-Broniarz¹, Robert Przekop³, Bogna Sztorch⁴, Piotr Marciniak³, Maciej Kopczyk¹

^1. Instytut Metali Nieżelaznych, Oddział w Poznaniu, Centralne Laboratorium Akumulatorów i Ogniw, ul. Forteczna 12., 61-362 Poznań, Polska

^2. Instytut Technologii i Inżynierii Chemicznej Politechniki Poznańskiej, ul. Berdychowo 4, 60-965 Poznań, Polska

^3. Centrum Zaawansowanych Technologii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza, ul. Umultowska 89c, 61-614 Poznań, Polska

STRESZCZENIE

W niniejszej pracy analizie poddano wpływ cząstek sferycznej krzemionki na właściwości termiczne oraz mechaniczne kompozytów polipropylenowych. Sferyczna krzemionka Innosilica, otrzymywana była modyfikowaną metodą Stöbera. Materiał o zmiennej zawartości SiO₂: 1, 5 i 10% wytworzono w procesie wtryskiwania. Celem pracy było otrzymanie układu kompozytowego o ulepszonych właściwościach w stosunku do czystego polipropylenu oraz do referencyjnego napełniacza, jakim była krzemionka płomieniowa typu Aerosil 200. Otrzymane układy zostały poddane charakterystyce za pomocą mikroskopii elektronowej, analizy termicznej oraz badań mechanicznych (właściwości wytrzymałościowych przy statycznym rozciąganiu i zginaniu, twardość, udarność). Krzemionkowy napełniacz powoduje polepszenie właściwości polipropylenu w porównaniu z niemodyfikowanym materiałem. Stwierdzono, że dodatek krzemionki do osnowy polipropylenowej wpływa korzystnie lub nie pogarsza właściwości termicznych oraz mechanicznych.

Czytaj więcej: Zalety stosowania sferycznej krzemionki otrzymywanej za pomocą procesów zol-żel jako...

Synteza, właściwości i zastosowanie molekularnych i makromolekularnych pochodnych silseskwioksanów

Grzegorz Wilkowski⁽¹⁾

⁽¹⁾ Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Wydział Chemii,
ul. Umultowska 89b, 61-614 Poznań

STRESZCZENIE

Przedmiotem wielu badań w ostatnich latach są krzemoorganiczne związki, zwane silseskwioksanami. Posiadają one nieorganiczny rdzeń, złożony z atomów krzemu oraz tlenu, którego rozmiary wahają się w granicach jednego nanometra [1]. Na rdzeniu osadzać można podstawniki organiczne zarówno reaktywne jak i niereaktywne, co znajduje coraz szersze zastosowanie w syntezie molekularnych i makromolekularnych związków hybrydowych. Materiały organiczne osadzone na silseskwioksanowym rdzeniu cechują się dobrymi właściwościami mechanicznymi oraz termicznymi [2]. Związki te znajdują szereg zastosowań, między innymi w mikroelektronice, optoelektronice organicznej czy też biomedycynie [3].

Czytaj więcej: Synteza, właściwości i zastosowanie molekularnych i makromolekularnych pochodnych silseskwioksanów

Epoksydacja eteru diallilowego – przegląd literatury

Marika Walasek⁽¹⁾, Agnieszka Wróblewska⁽¹⁾

⁽¹⁾ Zachodniopomorski Uniwersytet Technologiczny w Szczecinie, Wydział Technologii i Inżynierii Chemicznej, Instytut Technologii Chemicznej Organicznej, ul. Pułaskiego 10, 70-322 Szczecin

STRESZCZENIE

Niniejszy materiał stanowi przegląd dotychczasowych doniesień literaturowych oraz aktualnej wiedzy na temat reakcji, jakim ulega eter diallilowy, skupiając się przede wszystkim na procesie epoksydacji. Przedstawiono metody prowadzenia procesu epoksydacji oraz możliwej drogi przemiany głównego surowca w zależności od środowiska reakcji. Praca ta jest również rezultatem studiów literaturowych oraz rozważań dotyczących przyszłości zastosowania produktów otrzymywanych w procesie epoksydacji eteru diallilowego.

Czytaj więcej: Epoksydacja eteru diallilowego – przegląd literatury